Barefoot Gen, Hiroşima'nın bombalanmasını genç bir çocuk olan Gen ve ailesinin bakış açısından anlatıyor. Ancak kitabın temaları (sıradan insanların savaşın gerçeklerinden maruz kaldığı fiziksel ve psikolojik zarar) bugün ürpertici bir şekilde doğru geliyor. Gen ve ailesi uzun zamandır fazla yiyecek, para ya da ilaç olmadan mücadele ediyorlar, ancak zorluklara rağmen normal hayatın bir görüntüsünü korumaya çalışıyorlar. Yetişkinler yorgun ve umutsuzluğa çok yakın; Çocuklar hava saldırılarına ve açlıktan az ya da çok adım adım atarlar. Hiroşima'dan kurtulan Nakazawa, bu çevrede yaşamanın gerilimini etkili bir şekilde tasvir ediyor ve zorlu koşullarda iyimser kalma çabalarının bazen manik, mantıksız mizah olarak tezahür ettiğini gösteriyor. Hikaye biraz iyimserlik sunuyor: karakterler komşuları ve sevdikleri için fedakarlık yapıyorlar (örneğin, Gen'in hamile annesi yetersiz beslenmeden hastalandığında, o ve erkek kardeşi öksüz kılığına girip sokaklara çıkarak parayı yere atıyorlar. evlerinin duvarları, böylece yakalanmazlar). Bu yapabilirim tutumunun altında ebeveynlerin derin suçluluk ve çaresizlik duygusu yatar. Çocuklar bir parça yiyecek için kendinden geçmiş bir şekilde yaygara kopardıklarında, ebeveynler utanç ve keder içinde kaybolurlar. Sanat keskin bir şekilde çizilir ve ifade edilir ve anlatı öylesine doğal bir ritme sahiptir ki, ailenin hayatına çekilmek kolaydır, felaket okuyucularının onları daha gerçek, samimi ve ele almanın zor olduğunu bilmesini sağlar. Bu eser, üzücü doğasına rağmen tarih, insanlık ve şefkat konularında verdiği dersler açısından paha biçilmezdir.
